Βιβλία που γίνονται σίριαλ...

Όταν ακούω για σίριαλ βασισμένα σε βιβλία, μου βγαίνει αυθόρμητα ένα "ωχ". Λογικό θα μου πείτε εφόσον από τις πάμπολλες τέτοιες απόπειρες, είναι μετρημένες αυτές που στέφθηκαν με επιτυχία.

Ποιός μπορεί να ξεχάσει από παλιά το “Οι Πανθέοι” και “Η αίθουσα του θρόνου” του Τάσου Αθανασιάδη, το “Λεμονόδασος” του Κοσμά Πολίτη, το “Λωξάνδρα” της Μαρίας Ιορδανίδου, το “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται” του Νίκου Καζαντζάκη, το “Βαμμένα κόκκινα μαλλιά” του Κώστα Μουρσελά, το “Πρόβα νυφικού” της Ντόρας Γιαννακοπούλου, το “Η αγάπη άργησε μια μέρα” της Λιλής Ζωγράφου, το “Τρίτο στεφάνι” του Κώστα Ταχτσή, το “Η αίθουσα του θρόνου” του Τάσου Αθανασιάδη, το “Οι μάγισσες της Σμύρνης” της Μάρας Μειμαρίδη, το “Ματωμένα χώματα” της Διδούς Σωτηρίου, για να φτάσουμε στο “Δέκα” του Μ. Καραγάτση (Δημήτρη Ροδόπουλου) και το "Νησί" της Βικτόρια Χίσλοπ;

Σειρές που σεβάστηκαν τα πρωτότυπα, με τεράστια απήχηση στο τηλεοπτικό κοινό, που ανέδειξαν ή θύμισαν μουσικούς και ερμηνευτές, ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Γιατί όμως αποτυγχάνουν οι περισσότεροι; Τι έφταιξε άραγε που “Ο Γιούκερμαν” ή “Ο κίτρινος φάκελος” και τα δύο του Μ. Καραγάτση, δεν είχαν καμία επιτυχία; Τι πήγε στραβά και το “Βαλς για δώδεκα Θεούς” της Λένας Μαντά δεν άρεσε; Ακριβές παραγωγές, αξιόλογοι σεναριογράφοι, γνωστοί σκηνοθέτες, ταλαντούχοι ηθοποιοί, έμπειρα άτομα πίσω από τις κάμερες. Και όμως, η συνταγή δεν ‘βγήκε’. Και αναρωτιέμαι, τι πήγε στραβά;

Μήπως η αποτυχία οφείλεται σε επιφανειακή προσέγγιση των πρωτοτύπων; Μήπως οφείλεται σε ευρήματα εφήμερου εντυπωσιασμού; Μήπως οφείλεται σε υπερβολική σιγουριά για επιτυχία ή στην άπληστη επιθυμία των παραγωγών ή των καναλιών για μακροβιότερο προϊόν; Πόσο μπορείς να ‘τραβήξεις’ ένα βιβλίο χωρίς να εξαϋλωθεί το μυστήριο του, η μαγεία του, η υπόσταση του; Αλλά και οι ίδιοι οι συγγραφείς που βρίσκονται εν ζωή, γιατί δεν επεμβαίνουν, γιατί δεν προστατεύουν τα "παιδιά" τους;
Τελικά ποτέ δεν κατάλαβα τι έφταιξε και πανέμορφα βιβλία δεν έγιναν επάξιες εικόνες.

http://heartbeatradio.eu/