«Πάμε βόλτα στο Μοναστηράκι;»

Μια ερώτηση που η μόνη πρέπουσα απάντηση είναι «ναι»! Λατρεμένη περιοχή από εκείνα, τα παλιά, τα χρόνια της νιότης. Χαλαρό σουλάτσο, παγωτό μηχανής, σχόλια περαστικών, χάζι στις υπαίθριες βιτρίνες και ατελείωτο ψάξιμο σε υπόγεια παλαιοπωλείων.
Θυμάμαι την περηφάνια που ένιωθα ως έφηβη για τα απίστευτα διαμαντάκια που ανακάλυπτα μέσα σε κιβώτια ή σε ράφια κάτω από τόνους σκόνης. Τώρα όμως που τα χρόνια πέρασαν, που μεγάλωσα και ωρίμασα, δεν σας κρύβω πως δεν έχω την ίδια χαρά. Αντίθετα νιώθω απέραντη θλίψη να βλέπω αραδιασμένες τις ψυχές και τα μεράκια δημιουργών σε υπαίθριους πάγκους ή καταχωνιασμένα σε χαρτοκιβώτια, κοστολογημένα 1 ή 2 ή 3 ευρώ.

«Είσαι πολύ ρομαντική! Πόσο νομίζεις πως κρατάει η εμπορική ζωή ενός βιβλίου;»
Ναι, είμαι! Τη ζωή ενός βιβλίου δεν την διαχωρίζω σε εμπορική ή μη! Για μένα ένα βιβλίο δεν πεθαίνει ποτέ! Θα είναι πάντα εκεί, να το διαβάζεις, να σε ταξιδεύει, να σε συγκινεί και να σε συναρπάζει! Και βλέποντας τα αναρωτιέμαι πως έφτασαν εδώ όλα αυτά τα δημιουργήματα. Μου έρχονται στο μυαλό ιστορίες για ιδιοκτήτες που τα λάτρεψαν, αλλά οι απόγονοι τους τα θεώρησαν σκουπίδια και τα πέταξαν. Ή πάλι θα μπορούσαν να είναι λείες ληστών, ή «θύματα» διαζυγίων, ή «μέσα» απόκτησης μετρητών.
Όποια και να είναι όμως η ιστορία που κουβαλάει το καθένα, η θλίψη που νιώθω δεν κατευνάζεται. Ξυπνάει η παιδικότητα μέσα μου και τα χαϊδεύω ασυναίσθητα, θέλοντας έτσι να τους δώσω λίγη χαρά. Αρνούμαι πεισματικά να αγοράσω κάποιο, ελπίζοντας έτσι να συμβάλλω στην παύση όλου αυτού του ευτελισμού των δημιουργών και των έργων τους.

Γυρίζω σπίτι και πλησιάζω τη βιβλιοθήκη μου. Ασυναίσθητα το χέρι μου ταξιδεύει πάνω στους κατοίκους της. Σαν να θέλει να τους διαβεβαιώσει πως είναι ακόμα εκεί, πως δεν είναι μόνα τους, πως τα αγαπάει, σαν να τους υπόσχεται πως δεν θα τα εγκαταλείψει ποτέ!

http://heartbeatradio.eu/